.
NOCTURNE
De kanonnen zwijgen, gekneveld door mist,
in de winternacht die elk idee van ruimte afhoudt,
en als de roep van een uil boven de wallen
trekt een dreigende rust
door het meervoudig hart van de stilte.
Stijf van de spanning
staan de wachtposten te wachten
op het gekmakende onbekende.
Dan klinken, dof
als op steen geslagen natte stukken linnen
plotseling enkele schoten in de vallei,
op goed geluk afgevuurd
op een gevaarlijke schaduw, geritsel…
En je zou zweren, hier en nu,
dat helse wasvrouwen uit legenden
over Bretonse nachten, geknield in hun hok
aan een verre verzadigde stroom
lijkwaden uitslaan…
Les Coqs et les vautours, 1917.
